Unilever NederlandVerander locatie
Director of Global Partnerships en Advocacy of Women’s Empowerment and Livelihoods
From our Chief Sustainability Office, Katja uses her marketing expertise to
build partnerships that support behavioural change campaigns and deliver
sustainable development for business and communities. She manages partnerships
with NGOs and UN agencies to create the greatest possible joint impact.
Het rapport toont aan dat, in het tempo waarmee we nu vooruitgang boeken, het nog 100 jaar zal duren voor we de genderkloof hebben gedicht, vergeleken met 83 vorig jaar. En het zal nog zeker 217 jaar duren voor de genderkloof op de werkvloer gedicht is. Dat was vorig jaar 170. Die ommekeer is zeer teleurstellend.
Daarnaast blijkt dat de kloof zelfs groter is geworden ten aanzien van de vier pijlers in het rapport: opleidingsniveau, gezondheid en overleving, economische kansen en politieke emancipatie. Deze laatste twee zijn het belangrijkste, aangezien de kloof op deze gebieden al het grootst is en daar, tot dit jaar, de grootste vooruitgang werd geboekt.
Iedereen is verantwoordelijk voor het gelijk behandelen van een ander, ongeacht diens geslacht, geloof of achtergrond.
Aangezien ik net terug ben van zwangerschapsverlof – en een balans probeer te vinden tussen werk en mijn gezin – is mijn aandacht sterk gevestigd op iets waar ik al langer een sterke passie voor heb: onbetaalde zorgtaken. Dit houdt verband met diepgewortelde verouderde maatschappelijke normen. Als alle vrouwen betaald zouden worden voor het onbetaalde werk dat ze doen tegen een tarief dat ongeveer gelijk is aan het minimuminkomen, zou de wereldwijde economische output met $ 10 biljoen stijgen.
We hebben eerder dit jaar een rapport uitgegeven – Opportunities for Women (PDF | 6,3 MB) (PDF 6.31 MB) – waarin we onze aanpak voor het bestrijden van de ongelijkheid tussen mannen en vrouwen uiteen hebben gezet. Onbetaalde zorgtaken vormen een prioriteit, gezien het feit dat deze taken dagelijks een directe invloed hebben op vrouwen werkzaam binnen ons bedrijf, de toeleveringsketen en het distributienetwerk, en daarnaast ook op onze klanten.
Als moeder van een vijf maanden oude baby realiseer ik me dat geslachtsongelijkheid en maatschappelijke normen overal zijn. In Duitsland, waar ik vandaan kom, kun je bijvoorbeeld het eerste jaar thuis door te brengen met je kind. In België, waar ik nu woon, moet je daarentegen na 16 weken alweer terug aan het werk. In de ogen van een Duits persoon ben ik een ‘slechte’ moeder, omdat ik al zo snel weer aan het werk ga.
Wereldwijd spenderen vrouwen tussen de 2 en 10 keer zoveel tijd aan huishoudelijke taken als de was, het schoonmaken en koken en het verzorgen van kinderen en familieleden. Dat gezegd hebbende, neemt mijn partner gelukkig ook een deel voor zijn rekening, al is dat zeker niet overal de norm.
De grootste belemmering die ik echter ervaar, is de diepgewortelde culturele druk dat vrouwen overal goed in moeten zijn. Vroeger mochten vrouwen niet werken. Nu voelt het alsof er verwacht wordt dat we een perfecte moeder en vrouw zijn, en daarnaast ook nog een succesvolle carrière opbouwen.
Bij Unilever heb ik altijd een manager en team gehad die mij steunden waardoor ik flexibel kon zijn in mijn werk. In mijn eerdere banen werd de menselijke, zachtere en vaak meer meelevende manier van leidinggeven als zwakheid gezien. Dat is nu niet langer het geval. Maar die vertrouwenskloof zie ik continue: het streven van de vrouw om de lat hoger te leggen dan onze mannelijke collega’s, voordat we de volgende stap zetten.
Voorheen dacht ik dat dit probleem zich meer voordeed in de ontwikkelingslanden. Maar door te praten met collega’s in die gebieden, ben ik er niet meer zeker van waar de druk hoger is. Het lijkt dat in veel Europese landen de infrastructuur ontbreekt om beide ouders terug aan het werk te laten gaan. In de ontwikkelingslanden is dit vaak mogelijk met behulp van verwanten thuis.
Dit is een belangrijke discussie geworden bij mij thuis en we nemen bewuste stappen om het voor ons beiden mogelijk te maken om een carrière na te streven. Ik denk echter dat we dat niet zouden redden zonder toegang tot goede kinderopvangfaciliteiten en de hulp van onze ouders die beiden dichtbij wonen.
We moeten af van de korte termijn programma’s, maar ons richten op maatregelen die de nadelige normen aanpakken. We moeten naar een denkwijze toe zonder stereotypen. We verrichten al veel werk op dat gebied, zoals de Unstereotype Alliance – een coalitie van meer dan 20 industriële leiders, die samenwerken om geslachtsdiscriminatie en kwetsende stereotypen in reclames tegen te gaan.
Iedereen, waar je je ook bevindt in het spectrum van leven en werk, draagt de verantwoordelijkheid om een ander gelijk te behandelen, ongeacht het geslacht, geloof of de achtergrond van die ander. We moeten eerlijk zijn tegen onszelf, ons ervan bewust zijn als we bevooroordeeld zijn en proactief aan de slag gaan om ervoor te zorgen dat vrouwen en mannen samen kunnen floreren.